Mówią, że ...

Mówią, że jestem twarda. Dzielna. Ale dzielni ludzie nie wyją po nocach. Mówią, że nigdy się nie poddam, że walka to mój żywioł. Ale wytrwali ludzie nie zatrzymują się. Mówią, że potrafię się cieszyć z małych rzeczy, że nie zapadam się pod ziemię. Ale jestem niżej niż przewidywałam.

Mówią, że mogą na mnie polegać, że jestem ich szansą na przetrwanie. Ale nie widzą, że ja też chcę mieć szansę. Mówią, że jestem wyjątkowa, bo wyniki za każdym razem są inne, że nie wiadomo jak dobrać leki. A ja się wtedy głupio uśmiecham.

 Mówią, że jestem zagadką, bo ciężko rozgryźć moje humory. Ale ja jestem hormonalną bombą atomową.  Mówią, że mam serce ale bije w inny sposób. A to tylko tachykardia. Mówią, że nie muszę mieć nikogo, bo sama jestem dla siebie wybawcą. Ale na bezludnej wyspie.

 Mówią, że ta historia jest inna, że warto się zatrzymać na chwilę i popatrzeć. Mówią, że jestem. Ale kłamią.

 https://www.youtube.com/watch?v=4NhKWZpkw1Q

Posłuszeństwo.

Tłumaczę przecież, że nie mam uczuć, że nie będzie tak prosto mnie do siebie przekonać. Żadne zapewnienia tu nie wystarczą. Żadne piękne uśmiechy i słodkie słówka. Mówiłam, ostrzegałam, ale jak zwykle kurwa wpadało uchem, a wypadało chujem.

Teraz to ja mam przepraszać, za brak zaangażowania, brak emocji, brak czegokolwiek. A ja do kurwy nędzy ostrzegałam. Na początku. Z góry powiedziałam, że taka jestem. Ale wszyscy myślą, że są w chuj wyjątkowi i na ich widok od razu mam mokro w majtkach. Wcale nie. Słuchajcie czasem, co się do Was mówi, żeby później nie było nieporozumień. Żebyście nie wmawiali mi, że coś Wam obiecywałam.

Te wszystkie Wasze fochy i wmawianie mi, że robię coś nie tak możecie wsadzić sobie głęboko w dupsko. Nagrajcie to i wrzućcie do internetów, może na redtubie Wasz ból dupy osiągnie apogeum oglądalności.

Miałam przyjaciół przez święta. Krótko i niewystarczająco, ale miałam. Byli. Takie spotkania przypominają mi jak bardzo chciałabym mieć ich ciągle. Mimo mojej aspołeczności są u mnie. Zamknięci w mojej bańce życia. Reszta sio!

 A no i bym zapomniała. Karma odeszła. 

Miałam sen.

Wolę noc od dnia, wolę zachód słońca niż jego wschód. Więc metaforycznie wolę zło niż dobro i wolę, gdy Bóg znika, niż gdy się pojawia. Wierzę w ludzi. Moja choroba to nie próba, ani doświadczanie Boskie. To zwyczajnie mutacja genów i komórek. To nowotwór. Za każdym razem wierzę w zdrowie. Wierzę w moją Panią doktor, która wierzy we mnie. Nie wierzę w Boga, ale mam w sobie mnóstwo pokładów wiary. Wierzę w siebie, w przyjaciół, w rodzinę. To dzięki nim idę dalej.

To, że świat jest popieprzony wiemy już od dawna. Że sprawiedliwości nie ma i równego podziału też. Wiemy to, a mimo wszystko staramy się żyć dobrze, według zasad, jakie powstały przez lata naszej egzystencji. To i budzę się po raz kolejny w szpitalnym łóżku, po następnej operacji, po kolejnej próbie ratowania siebie. Patrzę w okno i nie potrafię zapłakać.
Witam po raz kolejny. Melduje swą obecność. Jeszcze żyję. Walczę i wciąż, jako tako zwyciężam.
Dodano mi kolejną bliznę. Kolejne wspomnienie. Pocięto mnie raz jeszcze, raz jeszcze mnie uratowano. Dziękuję.

No, więc muszę Wam opowiedzieć jak fantastycznie spędziłam ten dzień. Było wino, spacer, zachód słońca, pyszna kolacja i moja druga połówka. Kocham Cię!

Żartowałam, zaraz pewnie wysmarkam jelita do końca i skończę ten wieczór oglądając redtube.

Pamiętajcie tylko, żeby się zabezpieczać, bo później rodzą się dzieci, a dziecko to człowiek, a nie lalka. Zastanówcie się też pięć razy zanim się oświadczycie pod wpływem emocji, bo ludzie się ciągle rozwodzą i wkurwiają innych ludzi swoim 'mam pecha do miłości'.
Jeśli się dla kogoś wysilicie zbytnio, to może to działać na waszą niekorzyść. Jeśli zabraliście swojego faceta na 50 twarzy Greya, to minuta ciszy dla niego... i  w ogóle kurwa dla wszystkich, którzy muszą udawać zainteresowanie.

Szukałam wyjścia, bo zabawa była smutna. Schodząc schodami minęłam dziewczynę ubraną na czarno. Płakała. Mówiła mi, że zgubiła srebrny naszyjnik. Znalazłam go wśród płatków róż porozrzucanych po hotelowym dywanie. Podziękowała.
Wracałam do domu. Tam w trawie kogoś znaleźli, kogoś zakopanego żywcem. Ten ktoś żył. Ludzie płakali. Stała karetka, straż, policja. Popiół w białych miskach. Czarny popiół w kurewsko białych miskach. Wszędzie. Ale ona żyła. Wyciągnęli ją z ziemi. Zjechały się media, więc poszłam.

Byliśmy nad wielkim jeziorem w Niemczech. Piękny drewniany domek. Całkiem ciepło i przyjemnie. Oczekiwałam zachodu, ale przeoczyłam. Pomost był taki śliski, że prawie upadłam. Była mocarna impreza, wszędzie walały się butelki. Nie chciało nam się sprzątać... woleliśmy pójść na plażę.

Jeździłam po asfalcie na rolkach. Był piękny zachód słońca. W koło mnie lasy i polany. Czułam zapach drzew. Musiałam wracać. Czułam ból. Tęsknotę.

Zaplanowałyśmy, że to będzie dziś. Czekałam grzecznie w kolejce. Przyszło kilka kobiet. Mówiłaś, że teraz moja kolej. Wzięłam swoją kartę i weszłam do środka. Podjęłyśmy ważną decyzję.