Przechodzę na drugą stronę. Jak Matrix prześlizguje się między ludźmi. To taka gra. Nie dotknij - nie zostań dotknięty. Jestem po drugiej stronie, dobrze, że tramwaj nie wjechał mi w dupę.
Warszawa ma to do siebie, że nie potrafię przejść obojętnie obok czegokolwiek. Wszystko nadaje się do głębszego analizowania. Wszystko jest tutaj pierdoloną poezją. No i co do chuja autor miał na myśli?
Podbijam do gabinetu. Zajmuję jedno z wolnych miejsc na przeciw staruszki. Przez okno wpada majestatycznie zapach frytek z maca. Mimo wszystko burczy mi w brzuchu. Czuję stres. Jestem rozjebana na części pierwsze.
Starowinka przysiada się koło mnie. Co do chuja. Milion wolnych miejsc. Ona chce mnie dotknąć. Chcę się o mnie otrzeć, ale ja gram solidnie. Przesuwam się nieco w lewo. Siedzę jednym pośladkiem na krześle. Mam wrażenie, że zaraz wlezie mi na kolana. Ja pierdole.
O! Moja kolej, tak teraz ja? Nie. Jednak nie. Czekam.
Memłam w głowie wszystko, co mam przekazać Magdzie. Prawdę mówiąc nic już z tego nie rozumiem, próbuję przestać przeżuwać myśli. Cisza.
Wracam.
Pół drogi rozmyślam o tym, co mi powiedziałaś. Wspominam, że było całkiem fajnie. Dociera do mnie, co właśnie tracę. Że nie tylko Ty jesteś ważna. Składa się na to milion innych rzeczy, miejsc, uśmiechów. A teraz to wszystko się rozpierdala. Spala się autentycznie. To się dzieje naprawdę.
Nie mam łez. Nie płaczę. Odczuwam ból w sobie, ale niby nie wszystko stracone. Przecież jesteś. Przecież będziesz do końca. Tło zniknie. Zajebiste bohomazy rozpuszczą się w wywarze z finansowej ekspedycji. Bo przecież tu kurwa chodzi tylko i wyłącznie o papierki z ludzkimi chorobami wenerycznymi - przechodzącymi z rąk do rąk.
Uspokajam się żując gumę. Zasypiam myśląc, co teraz?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz